Terug naar

Sharlih.nl

Terug naar:

Onverborgen Werkelijkheid

Na de vredige stilte van de nacht, is er niets dat ergens op wacht. Toch ontvouwt zich een mysterie dat zijn weerga niet kent. Het ontwaakt in een lichaam, niet wetend waar het zich bevindt en wie of wat het is. Als de ogen open gaan is er het zien, maar door de eerste gedachte die opkomt wordt de slaapkamer al snel herkend. Gedachten, samen met de zintuiglijke gewaarwordingen in het lichaam, worden toegeëigend door de huidige 'ik-gedachte', geholpen door het geheugen. Dat is het verhaal waarin het mysterie zijn onbegrensde identiteit lijkt te verliezen. Als Het eenmaal geïdentificeerd is met dat lichaam, waarin gedachten en gevoelens lijken te verschijnen, is de illusie van de beperking een feit. Dat is de oorzaak van veel ellende. Zo hebben we het over 'mijn gedachten', 'mijn lichaam', maar als we zeggen 'mijn slaapkamer' bedoelen we niet dat wij de slaapkamer ook zijn. De kamer, het bed en de muren staan los van dat lichaam met denkvermogen en lijken zich dus daarbuiten te bevinden. Want tegelijkertijd met het denken, dat nu een tijdelijke lokalisatie – een beperking van Bewustzijn –  in dat grenzeloze Bewustzijn is geworden, verschijnt er een wereld die op zichzelf lijkt te staan, maar waarin bepaalde dingen worden toegeëigend: 'mijn huis', 'mijn functie', 'mijn partner'. Alles wat we lijken te bezitten vergroot onze identiteit en geeft een gevoel van veiligheid.

 

Door die ene gedachte, dat flinterdunne geloof, dat je een afgescheiden, alleenstaand figuurtje bent, ontgaat je die diepe Werkelijkheid, namelijk dat je dat Ene Leven bent dat geen grenzen of dualiteit kent. Die stille, levende Werkelijkheid, die onverdeeld aanwezig is tijdens de diepe slaap, is er altijd – wat voor vorm het ook aanneemt. Of je nu slaapt, droomt of wakker bent. Die bewuste Aanwezigheid is altijd wakker. Maar omdat het denken niet actief is als het Bewustzijn in zichzelf gekeerd is, is er geen herinnering tijdens de diepe slaap. Al valt het denken stil wil dat niet zeggen dat we niet bewust zijn. Iets in ons weet dat we lekker geslapen hebben en zelfs tijdens het wakker worden ervaren we vaak nog de vredige stilte die ons overdag lijkt te verlaten. Maar het is eerder andersom.

De Stilte kan ons nooit verlaten en is het stralende Hart in alle dingen. Of je nu dronken bent of in bliss, wetend of onwetend: het is de bewuste, altijd aanwezige Helderheid die elk verschijnsel of ervaring zijn bestaansrecht schenkt. Het kan zich nooit losmaken van welke ervaring dan ook, want alles bestaat uit die Helderheid en is altijd één en dezelfde. De gedachte 'ik ben de denker van mijn gedachten' ontstaat uit datzelfde Licht. Maar ironisch genoeg is het juist datzelfde denken, dat bijgestaan door de zintuigen, die ongecreëerde Helderheid aan je aandacht onttrekt en alles in stukjes verdeelt. De zogenaamde waakstaat is de meest vernauwde, de meest beperkende staat die Bewustzijn lijkt aan te nemen. Tijdens de slaapdroom zijn we veel vrijer en kunnen we allerlei vormen aannemen.

LEEGTE EN GEMIS

Niet bewust van onze ware Aard die van nature heel, vrij en volledig is, verstrijkt de tijd na jaar en dag en ervaren we een gemis, een leegte. Zolang het Bewustzijn verstrengeld is met het denkvermogen zijn we ons alleen bewust van de energie die naar buiten – op de objecten –  is

gericht.  

“In dat denkbeeldige, afgescheiden fragment zal het gevoel van gemis weer de kop opsteken”

Ze gaat ogenschijnlijk bij zichzelf vandaan en het bedenkt van alles om die leegte, dat gevoel van incompleetheid op te vullen.

Maar in dat denkbeeldige, afgescheiden fragment zal vroeg of laat dat gevoel van leegte en gemis weer de kop op steken. Zodra er een verlangen tijdelijk tot een einde komt omdat het begeerde is verkregen, komt er geluk naar boven drijven. Dit geluk heeft niets met het verkregen object, de substantie of een relatie te maken, maar alles met het tevreden zijn – het in vrede zijn –  met het moment. Je hebt even niets meer te wensen en bent daarom gestopt met streven, verlangen en willen. Je bent in contact met het Zelf dat van oorsprong al voldaan en tevreden is.

Elk verlangen is ten diepste het verlangen naar Eenheid, naar de compleetheid die we lijken te zijn kwijtgeraakt. Maar ook al wisselen de objecten steeds waarnaar we verlangen, het is altijd hetzelfde geluk dat we ervaren als het verlangen tijdelijk tot een einde komt. Angst en verlangen zijn twee kanten van dezelfde medaille. Als je er één doorziet valt de ander vanzelf weg.

Zoals je jezelf ziet, zie je ook een 'ander' en de wereld. Zolang we de illusie van wat we denken te zijn niet doorzien en we in die zinsbegoocheling van een 'privé-bestuurder' blijven geloven, zal het verlangen naar geluk blijven bestaan. Tegelijkertijd met de angst voor verlies om kwijt te raken wat we al verworven hebben.

Hoe kan een illusie – iets wat niet werkelijk is – ooit de werkelijkheid kennen. Dat bestaat niet! Wat we ego noemen is de activiteit van angst en verlangen.

Verlangen gaat altijd uit naar iets – een object, een staat of een gemoedstoestand. Of je wilt juist af van iets wat je niet fijn vindt, zoals bijvoorbeeld angst of andere niet-gewaardeerde emoties.

Maar wat jij bent heeft geen vorm dus ook geen grens. Het is niet iets, geen ding, geen lichaam of gemoedstoestand. Je bent het Ongecreëerde, het tijdloze, dat altijd al Nu Hier is. Niet als een moment in de tijd, of als een locatie in de ruimte (dat is wat het denken ons wil laten geloven), maar als eeuwige, onbegrensde Aanwezigheid.

VERWARRING

Als je naar iets blijft zoeken of ergens vanaf probeert te komen ga je als het ware bij jezelf vandaan en zal je jezelf nooit herkennen. In werkelijkheid kun je nooit bij jezelf vandaan, maar omdat je niet weet wat je bent, omdat je de absolute Waarheid niet kent, ben je een tijdreiziger geworden en blijf je maar heen en weer reizen. Van het verleden naar de toekomst. Altijd maar druk in de weer en onbewust van het meest kostbare: het eeuwige Nu, de enige Werkelijkheid die er is, de Werkelijkheid die je zelf bent. Die is niet verborgen, maar open en bloot kijkt ze je recht in het gezicht. Je kunt er niet uit! Nog nooit heeft iemand een stap in het verleden of in de toekomst gezet. Probeer het maar als je denkt dat het kan. Het is alleen jouw verbeelding die dat tijdgebonden zelfbeeld met een beperkte visie creëert. Daarom mis je die onbegrensde, tijdloze Eeuwigheid die de concepten tijd, ruimte en alle verschijnselen hun werkelijkheid verschaft. Het Zelf wordt herkend in en als het altijd aanwezige Nu, maar wordt verwezenlijkt in de tijd. Dat is de paradox. Het kan niet in de toekomst bereikt worden, omdat het er altijd al is, omdat je het al bent. Het is de verwarring die je moet doorzien, dan breek je door de structuur van de psyche heen. Er gaat meestal tijd overheen om die egostructuur af te breken en te zien dat jij die niet bent, maar kent. Het denken is te grof om het subtiele Wezen dat jij bent te doorgronden.

ZELFBEWUST

Toch kan zelfs een gedachte die geobserveerd wordt zijn herkomst, zijn Bron onthullen als we ontdekken waar hij vandaan komt en waar hij ook weer in oplost. De gedachte is zelf het bewijs dat je bewust bent, want een gedachte is niet zelfbewust en kan zichzelf niet denken. Ook een gevoel is zich niet van zichzelf bewust en kan zichzelf niet voelen. Het lichaam heeft geen zelfbewustzijn; geen enkel verschijnsel in het hele universum heeft Bewustzijn. Alleen Jij als die open, heldere Aanwezigheid bent altijd bewust van alles wat die Openheid tijdelijk inkleurt. Alleen Jij als Bewustzijn bent zelfbewust. Op dit moment kun je dit direct herkennen door het kennen van de objecten die in Jou als ervaring verschijnen. Jij bent het levende bewijs van die kennende Helderheid. Maar Bewustzijn heeft geen objecten nodig om Zichzelf te zijn, om Zichzelf te herkennen.

Zijn (Jouw) natuur is zelfbewust. Als je je aandacht terugtrekt uit de verschijnselen, niets doet, niets verwacht, niets tegenhoudt, maar ontspant in het moment en rust in het niet- weten, dan krijgt het de kans om Zichzelf als het onverdeelde, stille, objectloze Gewaarzijn te openbaren. Als het Zichzelf heeft bevrijd uit de exclusieve identificatie met het denken en de lichaamsvorm, zoals dat tijdelijk in de diepe droomloze slaap gebeurt, herkent het Zichzelf nu ook in elke tijdelijke creatie. Als de onvoorwaardelijke Liefde die Zichzelf bemint blijft het onaangetast in alles voortbestaan.

Die Zelfherkenning, bewust zijn van dat Bewustzijn is dus eigenlijk een omkering. Je keert je af van alle aangeleerde kennis en alles waar je aan gehecht bent. Niet letterlijk – je hoeft niets weg te doen –  maar je houdt op je ermee te vereenzelvigen. In plaats van dat al je energie, je bewustzijn, op objecten (gedachten en gevoelens hebben ook objectieve kwaliteiten) is gericht, geef je de verschijnselen geen aandacht meer. Eigenlijk is het geen handeling. Je doet niets; je valt stil. Ze komt dan tot rust in haar Bron, waar ze zichzelf weer als onverdeeld objectloos Bewustzijn herkent.

Eigenlijk is ieder moment een uitnodiging om jezelf als die bewuste Helderheid te herkennen.

Niet als een gedachte, een geloof of een aanname, maar als een belichaamde, voelbare Werkelijkheid.

Want het verdedigingsmechanisme van het ego is niet alleen mentaal, maar houdt zichzelf ook in stand door voelbare weerstand, zelfs lang nadat we weten en gezien hebben dat we het licht van Bewustzijn zijn, waarin alles verschijnt. Als die weerstand opkomt wordt die bewuste Helderheid niet meer als zodanig ervaren, omdat het grootste deel van ons zelfgevoel in het lichaam huist.

NON-DUALE KENNIS ALS TRUCJE

Elke gedachte, ervaring of gebeurtenis heeft zijn afdruk tot op celniveau in ons lichaam achtergelaten. Ook al weten we mentaal dat er niemand is en dat we het lichaam niet zijn, die kennis helpt niet – of maar tijdelijk – als we ons weer eens boos, bang of eenzaam voelen. Want de werkelijke aard van het Bewustzijn is nog niet herkend. Zolang deze niet herkend is, heeft het geen zin om te roepen dat alles Bewustzijn is, of dat we alleen Bewustzijn zijn, of dat het lichaam, de emoties, en zelfs de hele wereld maar een illusie zijn. Dat is een valkuil, want dan ontken je de dynamische kant van het Bewustzijn en houd je juist de dualiteit in stand. Je gebruikt dan de nonduale kennis als trucje om je bijvoorbeeld uit te leven, je agressief te gedragen, je arrogant op te stellen (denken dat je vrij bent is de grootste gevangenis), wat weer leidt tot het in stand houden van de egostructuur. Of je gebruikt de kennis 'dat je alleen Bewustzijn bent' om een onprettige situatie te ontkennen en zo nare gevoelens te vermijden. Dat vermijdingsgedrag is niet anders dan dat je een situatie uit de weg gaat door een andere vorm van afleiding, zoals bijvoorbeeld naar de alcohol grijpen of je in je werk begraven.

  

 

“Jij als Bewustzijn gaat niet alleen aan de schepping vooraf, maar je bent ook de Aard van alle dingen, de schepping zelf.

Je hoeft je er alleen maar naar toe te keren, er voor open te staan.”

Sharlih

Dit artikel van Sharlih is in februari en mei 2017 in twee delen verschenen in InZicht, tijdschrift voor non-dualiteit en zelfonderzoek.

Hieronder het volledige artikel.

“De Stilte kan ons nooit verlaten en is het stralend Hart in alle dingen. Of je nu dronken bent of in bliss, wetend of onwetend, het is de bewuste, altijd aanwezige Helderheid die elk verschijnsel of ervaring zijn bestaansrecht schenkt”

ONVERBORGEN WERKELIJKHEID

Wat is jouw strategie? Kijk maar eens wat je zelf doet, of juist niet doet, om aan zo'n situatie te ontsnappen. Of je nu voor de ene of de andere methode kiest, het is hooguit een tijdelijke oplossing. Als je echt open had gestaan voor de situatie, had je angst, boosheid, of welke emotie dan ook, niet meer als zodanig herkend en gelabeld.

Irritatie, angst of boosheid is ego-activiteit, dus verkramping. Het gaat er niet om dat je nooit meer een emotie toont, want ze hebben allemaal een functie. Op zich zijn het neutrale energieën in de Levenskracht. Angst beschermt, verdriet ontlaadt en boosheid heeft een verdedigende functie. Het is de bedoeling dat ze ons dienen en er is zeker ruimte voor een ferm 'nee' als de situatie erom vraagt. Ik heb het hier over de psychologische pijn, die deel uitmaakt van de egostructuur en dus ons zelfbeeld in stand houdt.

KIJKEN OP ZICH - ZONDER HERINNERING

Voor een totale realisatie is niet alleen bevrijding van het Bewustzijn nodig op mentaal niveau, maar zeker ook op fysiek, zintuiglijk, gevoelsmatig en energetisch niveau.

Dat is niet moeilijk, want elk moment is een uitnodiging om jezelf als dat open, heldere bewuste Zijn te herkennen. Het vraagt een andere benadering, een andere manier van kijken: kijken op zich – zonder herinnering. Of je nu naar een voorwerp kijkt, of bewust bij de energie van een emotie – bijvoorbeeld angst –  blijft, je zult verbaasd staan over het wonder wat zich dan voltrekt! Kijk er op een open, nieuwsgierige manier naar en onderzoek wat angst nu precies is. Keer je er niet van af. Laat de energie van de angst – niet de gedachten er over – in haar volle omvang toe, zonder er iets aan te willen veranderen. Dan komt er iets los van te staan wat heel stil en vredig is. Je bent niet je angst, het is de angst die verdwijnt!

Nu is het je eigen ervaring. Je bent zelf het levende bewijs en dat bewijs valt samen met de ontdekking dat er ook nooit sprake is geweest van een 'iemand' die bang was. Maar gevoed door onjuiste overtuigingen heb je onprettige gevoelens je leven lang nooit onder ogen durven komen en daardoor zijn ze onderhuids gegaan. Zo worden ze in stand, op afstand, gehouden. Dat is gebeurd met elke onafgemaakte ervaring en zo dragen we er vele met ons mee.

 

DYNAMISCHE KANT VAN BEWUSTZIJN

Alleen door af te dalen in de kern van de ervaring kan de energie die voor de lading zorgt zich – voorgoed – bevrijden. Want het is die lading, die vastgehouden energie, die er voor zorgt dat we ons niet vrij voelen en dat we ons aan van alles en nog wat storen, omdat de energie toch een uitweg zoekt – maar dan vaak op een negatieve manier (depressie, emotionele pijn, irritatie, etc.).

Als je eenmaal weet dat je een emotie niet hoeft te onderdrukken of haar op een ongepaste manier moet uiten om er vanaf te komen, maar dat je haar kan transmuteren in vrede, vrijheid en stilte, kun je dit principe op alle gevoelens toepassen (een gevoel is niet meer dan een lichamelijke sensatie die we een naam hebben gegeven).

Als je beseft dat een lichamelijke sensatie alleen maar energie is die wil stromen, kun je je er gemakkelijker aan overgeven. Dat houdt in: je kwetsbaar opstellen, je er niet van afkeren. Niet met de bedoeling om haar zo kwijt te raken, dat is ego-energie.

Nee, met een oprechte openheid, alsof je op het punt staat je meest kostbare, verloren gewaande schat terug te vinden. Het is je eigen onderdrukte en daardoor begrensde Levenskracht. De dynamische kant van Bewustzijn.

Als jij, als denkbeeldig ego, niet in de weg gaat staan, bevrijden alle onverwerkte energetische blokkades zich vanzelf en word jij steeds transparanter, opener, lichter.

HUWELIJK TUSSEN HEMEL EN AARDE
 

Laat het Licht van je Bewustzijn schijnen op het gevoel – de energiepool – in je lichaam. Dan ontmoet het kennende, mannelijke principe – dat is de statische kant van Bewustzijn –  het gevoelsmatige vrouwelijke – het dynamische principe. De polariteit verdwijnt en het Licht blijft branden als de geblokkeerde ladingen zijn opgelost en de plus- en minpool elkaar hebben gevonden. Ze zijn nooit echt van elkaar gescheiden geweest. De onechte, dualistische overtuigingen en gevoelens hebben de helderheid van dat Bewuste Zijn ogenschijnlijk gedimd. Maar de enige zekerheid die er is, is al in je gelegd. Ze was altijd al onverborgen aanwezig. Het is de gevoelsmatige kennis dat je bestaat, je meest intieme ervaring. Geen ervaring van iets, maar het ervaren van je eigen, bewuste Wezen en daar is niets persoonlijks aan. Want zelfs de stoel waarop je zit is jouw eigen ervaring van die Aanwezigheid. En ook een vibratie in die Aanwezigheid. Die eeuwig zelfbewust is. Of die onbegrensde Aanwezigheid nu ingekleurd wordt door objecten of ervaringen, ze kent nooit iets anders dan Zichzelf, omdat alles vanuit Zichzelf gecreëerd wordt.

De beperkte visie van Bewustzijn als een lichaam met denkvermogen verdampt, als Wijsheid en Liefde elkaar gevonden hebben. Het is dat Huwelijk tussen hemel en aarde waarin het Zelf als onbegrensde, stille Vrede – die nooit werkelijk verborgen was – wordt herkend in alles en iedereen.

 

Zo puur en absoluut onaangetast,

werd het nooit geboren;

het kent geen dood.

Geen begin, geen einde.

Was altijd al hier.

Zo open, zo bloot.